Ας κάνουμε μία μικρή ιστορική
αναδρομή. Το λινάρι ήταν ίσως το πρώτο καλλιεργημένο δημητριακό πριν το στάρι.
Χρησίμευε και για τους ελαιούχους καρπούς και για τις υφάνσιμες ίνες του
στελέχους του. Μετά από επεξεργασία ήταν οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιήθηκαν
στην υφαντική. Και τι δεν έκαναν με αυτό στους επόμενους αιώνες! Σχοινιά,
κορδόνια, υφάσματα λεπτότατα, πανιά των πλοίων, σακιά. Λινάρι το χρησιμότατον
λεγόταν στην αρχαιότητα και θεωρούνταν ιερό σε όλη τη Μεσόγειο διότι δεν
προερχόταν από ζώο με λίπη και αίμα, αλλά
από φυτό γι’ αυτό απολύτως καθαρό.
Η καταγωγή του είναι από την Ασία και είναι ένα
από τα αρχαιότερα κλωστικά φυτά. Δείγματα λινών υφασμάτων βρέθηκαν σε ανασκαφές
σε άριστη κατάσταση και χρονολογούνται από τη νεολιθική εποχή. Στην Αίγυπτο το 3400
π.Χ. κατασκεύαζαν υφάσματα και ρούχα από λινάρι. Στις πυραμίδες μερικές από τις
μούμιες ήταν τυλιγμένες με λεπτές λωρίδες από λινό ύφασμα. Από
την Αίγυπτο το λινάρι διαδόθηκε στις άλλες χώρες της Μεσογείου και στη συνέχεια
στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η αποστολή Πηνελόπη Gandhi – του
Πανεπιστημίου των Ορέων, καλλιεργεί τα τελευταία 10 χρόνια ξανά στην Κρήτη το
λινάρι, μια καλλιέργεια αναπτυγμένη στον τόπο έως τα τέλη του 19ου
αιώνα, που ήταν σχεδόν πάντα ιερή, γυναικεία και συλλογική πράξης.